Maja Milinkovic, geboren in Sarajevo en dus van Bosnische afkomst, had een verleden inpop en rock in haar thuisland, waar ze zelfs enige nationale bekendheid genoot, nadat ze finaliste was in een TV-talentenjacht. Een zestal jaar geleden verhuisde ze naar Portugal, omdat ze sinds een tijdje en met name nadat ze Amalia Rodrigues gehoord had, volledig in de ban was van de Fado, die Portugese versie van wat wij gemeenzaam “de blues” noemen en ze werkte keihard om zich het genre en de taal eigen te maken. Dat lukt meer dan ze had kunnen hopen en sinds een paar jaar maakt ze deel uit van de vaste kern fadozangeressen in Alfama, dé buurt bij uitstek, waar je in Lissabon live fado kunt meemaken.

Best wel een ongewoon parcours en een ultiem bewijs van integratie, zou ik zeggen. Deze “Fadolinka” is haar tweede plaat, die ze vanuit haar nieuwe vaderland op de wereld loslaat en de titel ervan verwijst evengoed naar haar oorspronkelijke land, waar ze de sevdalinka zingen, als naar haar nieuwe fado-thuisland. “Fadolinka” dus, een reis heen en weer tussen beiden zangstijlen en beide landen: de tracks en de genres wisselen elkaar netjes af en, als je de plaat enige keren beluisterd hebt, worden de gelijkenissen tussen beide muziekstijlen behoorlijk duidelijk.

Aan de Portugese kant kreeg Maja de hulp van gerenommeerd volk als Duarte Nunes, Luis Coalho en Pedro Amendoeira, aan de Bosnische kant was er de inbreng van gitarist Bojan Dizdarevic en met die muzikanten ging Maja aan de slag om een mix van eigen werk en traditionals, waarbij ze er niet voor terugschrok om zelf een nieuwe fado te componeren en van Portugese tekst te voorzien, net zo min als ze achteruit deinsde bij het vertalen van een klassieke Portugese fadotekst naar haar Bosnische moedertaal: “Romance”, een klassieker uit het repertoire van Amalia, wordt bij Maja “”Romansa” in het Bosnisch…

Maja integreert beide genres en beide talen op een zodanig subtiele manier, dat je nauwelijks het verschil tussen beide kunt horen, behalve dan dat je wellicht wel enkele woorden Portugees begrijpt, maar totaal geen Bosnisch in je portefeuille hebt zitten. Wat je hoort, is een geweldige zangeres, die haar twee lievelingsmuziekstijlen haast naadloos op elkaar laat aansluiten en die op op die manier met andere oren naar fado maat luisteren.

Helemaal perfect is de plaat nog niet: daarvoor mist ze een beetje variatie, maar op de zang, de begeleiding en de liederenkeuze valt weinig af te dingen. Ik denk dus dat het een kwestie van tijd is, eer deze dame een heus meesterwerkje aflevert: als ze, zoals ze tegenwoordig bezig blijkt, twintig keer per maand live blijft spelen én zichzelf de tijd gunt om zelf nieuwe songs te bedenken, dan gaan we nog erg veel van haar horen, zoveel is zeker. Alleszins maken we, via haar, de genese mee van een nieuwe generatie fado !

(Dani Heyvaert)